Karolina Korwin Piotrowska: Oczko. Czyli Top 21 aktorów 2016 (cz. 2) 

1 / 12Lista TOP 21

Kończy się ciekawy dla polskich produkcji filmowych rok 2016. Oto moja alfabetyczna, subiektywna lista 21 najlepszych, najbardziej wyrazistych i magnetycznych polskich aktorów filmowych w 2016 roku. Było z czego wybierać!

2 / 1211. Joanna Kulig

Ma taki talent, że nawet dość moim zdaniem koszmarny, ale bardzo komercyjny, serial „O mnie się nie martw” nie jest jej w stanie zaszkodzić. Ona uratuje i obroni dosłownie wszystko. To, co pokazała w „Pitbullu. Niebezpiecznych kobietach” i „Niewinnych”, po raz kolejny udowadnia, że przyszłość należy do takich jak ona. Energetycznych, kiedy trzeba skupionych, introwertycznych albo seksownych kobiet kameleonów, wiarygodnych i prawdziwych w każdej roli. W tej drobnej emocjonalnej petardzie tkwi ogromna siła i silna osobowość. Czekam na więcej, na coś w klimacie Kaliny Jędrusik albo Elżbiety Czyżewskiej… Doczekam się?

3 / 1212. Bogusław Linda

Wrócił i pokazał małym, pryszczatym chłopcom udającym gangsterów, jak się naprawdę gra gangstera i zrobił to w „Pitbullu. Nowe porządki”. I to była arcymoc. Doświadczenie i przeżyte lata robią swoje, jego „Babcia” to świetna i wiarygodna klamra zamykająca zbiór wszystkich ról gangsterów i ludzi ponad prawem, których zagrał. Jego młodsi koledzy po fachu wypadają przy nim nadal boleśnie blado i smutno. Bo zrobić rolę, to znaczy nie tylko zrobić sobie tatuaże i oryginalną fryzurę. Tu trzeba jednak trochę więcej pokombinować. Najlepiej głową. Widać jedno - profesor Linda jest w doskonałej aktorskiej formie i podpisał chyba jakiś tajny pakt z diabłem. „Powidoki” mogą być tego kolejnym dowodem.

4 / 1213. Michalina Łabacz

Zosia z „Wołynia” i wszystko jest jasne. Petarda aktorska wybuchła z ogromną mocą. Uroda, talent, osobowość i skromność. No i te oczy… Ma wszystko i świat u swoich stóp. Jeśli nie oszaleje zwabiona jak ćma błyskiem cekinów polskiego przaśnego szołbizu, warto będzie się jej przyglądać latami. Coś mi mówi, że będzie na więcej niż jeden sezon…

5 / 1214. Marta Nieradkiewicz

Serial na dłuższą metę zabija (no chyba, że nazywasz się Konieczna), ona o tym wiedziała i w porę rzuciła „Barwy szczęścia”. Ten dzień powinna wpisać do kalendarza i czcić kolejne rocznice swoich zawodowych narodzin. Bowiem narodził się mega talent. Ten rok to „Zjednoczone stany miłości”, rola byłej miss marzącej o karierze, grana na emocjonalnej granicy, ekshibicjonistyczna do bólu, a przy tym tak straszliwie prawdziwa… Do tego „Kamper”, rola Mani i jej genialny monolog, który wbija w fotel i każe się nad wieloma rzeczami zastanowić. Ależ ta drobna, o wielkiej urodzie dziewczyna ma siłę! Wiem, że są kolejne projekty, mocne, niezależne i nie mogę się doczekać.

6 / 1215. Maja Ostaszewska

To dla niej oglądam „Druga szansę”, którą ratuje w duecie z Domagałą. Jej wątek jest tam jedynym nieprzerysowanym do granicy absurdu. W "Pitbullu", kreując rolę Olki, przechodzi do historii kina nie tylko gangsterskiego, ale też jako zawodowiec najwyższej próby i ciągnie mocno za sobą swego drewnianego partnera. Każda inna aktorka zagrałaby Olkę kiczowato i źle. Każda, ale nie ona. Tu widać siłę jej talentu, niespotykaną kulturę grania i wyczucie co wolno, a czego już nie. Sądząc po liczbie widzów na obu częściach Pitbulla i entuzjastycznej reakcji na jej rolę, jest u szczytu komercyjnej popularności. To aktorski komercyjny numer jeden w Polsce i nie przeszkadza jej to grać we „Francuzach” na scenie w Paryżu… Czekam teraz na coś na miarę „Body/Ciało”.

7 / 1216. Filip Pławiak

Do dzisiaj zbieram szczękę z ziemi po jego roli w „Czerwonym pająku”. Ależ to było mocne, przerażające i mądrze zagrane…Ten rok to „Prosta historia o morderstwie”, „Wołyń” i serial „Pakt”. Mamy aktorski analityczny talent, granie najdrobniejszym gestem i spojrzeniem; do tego plastyczną, przystojną twarz, która w jednej chwili pociąga zmysłowością, by za chwilę wzbudzić przerażenie… Nie ma w sobie nic z taniej szarży czy pozy. Jest tajemnicą. I tradycyjnie, jak to w Polsce, nie ma o nim niemal nic w mediach. Czy naprawdę u nas trzeba pokazać goły tyłek, żeby o nim napisano? Mówią za niego jego role. Na pierwszy rzut oka widać, jak bardzo nie pasuje do światła fleszy. Oby talent tej klasy obronił się sam.

8 / 1217. Magdalena Popławska

Serial „Pakt” to ona. Przyćmiła wszystkich. Nawet Dorocińskiego. Jako demoniczna i charyzmatyczna kobieta polityk z zasadami ma do zagrania rolę, która jest aktorskim marzeniem. I jest w tym świetna. Jako jedyna na polskim rynku ma w sobie coś z Cate Blanchet, Tildy Swinton i Robin Wright - aktorską i ludzką klasę, a do tego piękną, klasyczną urodę, jakąś mądrość w oczach, intelekt i spore emocje, ale chowane pod maską wybitnego profesjonalizmu. Genialna to mieszanka. Intrygująca. Ten rok to też dobra rola w „Jestem mordercą”. Patrząc na nią widać jedno - nie pokazała jeszcze nawet połowy swych możliwości. Oby dano jej szansę na pokazanie więcej… bardzo bym chciała.

9 / 1218. Kinga Preis

We „Wszystko gra” była obłędna, seksowna nieprzyzwoicie i aż żal, że ten film tak przepadł. Przypomniała nam, jak doskonale śpiewa. „Jej portret” czy „Małe tęsknoty” to arcydzieła i zdania nie zmienię. Jest fenomenalna, wielka w świetnej „Prostej historii o morderstwie”. Jej rola kobiety walczącej o odrobinę wolności, godności i świeżego powietrza, kobiety, która jest na zmianę krucha i waleczna, zostaje w pamięci na długo. W „Pakcie” zaś gra dziennikarkę, która wreszcie nie jest jakąś durną medialną lalą, tylko profesjonalną kobietą z charakterem i wolą walki. Brawo! A do tego gra od lat w „Ojcu Mateuszu”, co czyni ja jedną z najbardziej komercyjnych polskich aktorek. Jakieś pytania?

10 / 1219. Eliza Rycembel

W „Obietnicy” była obietnicą czegoś wspaniałego. Ma moim zdaniem szyk młodych francuskich aktorek, nienachalny ale magnetyczny. Jest jak Lea Seydoux czy Ludvinie Sagnier. Nie musi mieć na sobie miliona dolarów ani sztucznego biustu, żeby przyciągać. Ten rok to „Niewinne” i „Wszystko gra”. W jednym jest zakonnicą, z cielesnością mocno niepokorną i ukrytą pod habitem, a w drugim kipiącą młodością, rozśpiewaną i roztańczoną warszawską dziewczyną malującą na murach graffitti. Posłuchajcie, jak mocno śpiewa „Radość o poranku”. Jeszcze się uczy, jeszcze szlifuje, ale po tym, kiedy miałam okazję z nią pogadać, wiem jedno - zapamiętam to nazwisko. Bo warto.

11 / 1220. Łukasz Simlat

Nie przeczytamy o nim ani słowa na Pudelku, choć wart jest milion razy więcej niż ci, o których tam piszą. Polski brat bliźniak Bryana Cranstona albo Christopha Waltza. Ta sama wybitna półka. Jeszcze jeden aktor, który może powiedzieć, że zawodowo to był jego rok. W „Belfrze” miał do zagrania rolę nauczyciela podejrzanego o morderstwo uczennicy, rozpisaną świetnie i aż szkoda, że trzeba było go w pewnym momencie pożegnać… W „Pakcie” gra genialnie modelowego i zimnego jak lód sukinsyna w markowym garniaku, by w „Zjednoczonych stanach miłości” zrobić jedną z najmocniejszych, największych, rozrywających widza od środka i najbardziej porażających prawdą emocjonalną ról męskich ostatnich lat w kinie. Nie tylko polskim. Przed nami „Amok” i „Konwój”. Rok 2017 też może być jego.

12 / 1221. Andrzej Seweryn

„Ostatnia rodzina” to wielki koncert gry tego aktora, o którego klasie jakby ostatnio zapomnieliśmy. Nie na darmo, kiedy grało się u takich gigantów jak Wajda, Holland czy Żuławski, ma się doświadczenie oraz świadomość siebie i swoich możliwości. Seweryn rolą Beksińskiego pokazał wszystkim widzom i adeptom tego zawodu, na czym on naprawdę polega. Z pozoru aktorstwo to w sumie fach mocno niepoważny, bo kto normalny przecież maluje twarz do pracy, robi miny i przebiera się w cudzie ciuchy… Sztuka, bo o sztuce tu rozmawiamy, polega na tym, aby stać się wiarygodnie kimś innym. On stał się Beksińskim. Jak kiedyś Ben Kingsley stał się Gandhim, Tom Hulce został Amadeuszem, Robert de Niro przeobraził się w Jake’a La Mottę, a Tomasz Kot został Religą. Tak, na tym polega wielkość, klasa i talent aktorski na skalę światową. Kosmiczną. On to ma.