Beagle – słodki żebrak, który dla jedzenia zrobi wszystko
Linieją przez cały rok. Ich sierść jest wszędzie. Kradną jedzenie, jedzą wszystko — nie pogardzą nawet pierogami z kapustą i grzybami. I zwiewają z domu. Są też uparte i kochają ludzi. Złodzieja z całą pewnością przywitałyby radosnym machaniem ogona. Ot i całe beagle…
To rasa psów, która pojawiła się w Polsce stosunkowo niedawno. Pochodzenie nazwy tej rasy nie jest do końca pewne; uważa się, że pochodzi od słów "beag" (celtyckie "mały") i "begueule" (francuskie "rozdziawiony pysk").
Jeśli ktoś myśli o kupnie psa tej rasy, to powinien zdać sobie sprawę, że te psy raczej nie znoszą bezczynności. Co to, to nie. Są stworzone do ruchu, biegania, spacerów. Owszem, jeśli nie będą miały takich możliwości, to potrafią przeleżeć obrażone cały dzień w łóżku, ale cały czas będą kombinować, jak zmusić pana do wyjścia na dwór. Zdesperowane będą warować pod drzwiami i cicho powarkiwać.
Wielu właścicieli beagli podkreśla, że potrafią często uciekać. I to prawda. Wiedzą o tym ci, którzy mieszkają zwłaszcza w domkach jednorodzinnych. Niektóre są tak przebiegłe, że potrafią wykorzystać moment, kiedy np. otwarta jest na chwilę furtka czy brama, żeby momentalnie uciec albo jak znajdą "słaby punkt" w ogrodzeniu. Potrafią też się podkopywać, żeby tylko znaleźć się na wolności. Na portalach społecznościowych często potem można znaleźć zdjęcie takiego zmęczonego, niemiłosiernie wypaćkanego, ale widać, że szczęśliwego beagla, którego ktoś przygarnął i szuka teraz jego właściciela. Niektóre psy, zwłaszcza w małych miejscowościach, kiedy już się nabiegają po okolicy, przypominają sobie, że nie są bezdomne. Siadają wtedy w centralnym punkcie miasta i czekają cierpliwie na swojego pana. Zawsze się znajdzie ktoś znajomy, który akurat zna i uciekiniera, i jego pana. I ma na pewno do niego numer telefonu.
To psy wybitnie tropiące. Jeśli podejmą ślad, to rzadko właściciel jest w stanie przywołać je do siebie. Jak grochem o ścianę. Robią przy tym tyle jazgotu, że w promieniu kilometra wszystkie zwierzęta wiedzą już, że oto zbliża się beagle.
Są niezwykle towarzyskie. Widząc nawet obcą osobę potrafią już z daleka radośnie merdać ogonem. Zupełnie nie nadają się na psy stróżujące. Gdyby mogły, to każdemu intruzowi wskazałyby ukryty w domu sejf. Jeszcze poświeciłyby latarką. Są też bardzo łase na pieszczoty. "Mizianie" sprawia im ogromną radość. Uwielbiają też dzieci, zwłaszcza te, które poświęcają im dużo uwagi i wymyślają różne zabawy. Ale potrafią być też zazdrosne, jeśli ktoś poświęca więcej uwagi dziecku niż im.
Wielu ich właścicieli przyznaje, że ich pupile mają nieposkromioną energię, przynajmniej w pierwszych latach życia. Ale i potem nawet dorosły, dziesięcioletni beagle potrafi ni z tego, ni z owego biegać jak szalony w kółko po podwórku.
Dla jedzenia zrobią wszystko. Większość nie wybrzydza co je. Bardziej zwracają uwagę na ilość, a nie na jakość. Są takie, które potrafią zjeść kilogram pierogów z kapustą i grzybami, które udało im się ściągnąć akurat ze stołu. Inne zaś uwielbiają np. wylizywać muszle po mulach czy pałaszować pomarańcze albo banany.
Należy pamiętać, że beagle mają niestety skłonności do tycia. Widok beagla z wyraźną nadwagę nie jest rzadki. To efekt tego, że ich właściciele dali się wiele razy nabrać na ich żebrzący o jedzenie wzrok. W kuchni, gdzie przebywa beagle, trzeba mieć oczy i uszy otwarte. Beagle potrafi ściągnąć wszystko ze stołu, o ile dosięgnie po coś łapą. Niektóre nawet podskakują, chcąc zobaczyć, czy w zasięgu wzroku nie ma czegoś przypadkiem do jedzenia.
Nie znoszą samotności. Muszą mieć towarzystwo. Najbardziej są szczęśliwe wtedy, kiedy mają wokół siebie wszystkich domowników. Śpią gdzie popadnie. Najlepiej w łóżku obok właściciela. Wiele z nich domaga się przykrycia kołdrą lub kocem – nawet w lecie. Nie lubią, jak się ich przesuwa w łóżku. Potrafią wtedy warczeć.
Nie są to jednak w żadnym wypadku psy agresywne. Ani do ludzi, ani do innych zwierząt. Unikają "bójek". Wiele beagli nie jest też wzorem męstwa czy odwagi. Zdarza się, że przestraszy ich odgłos szeleszczącej torby foliowej czy łopoczącej na wietrze flagi. Unikają takich sytuacji. Jak większość psów panicznie boją się także głośnych wystrzałów i huków.
Żyją stosunkowo długo – nawet do 16-17 lat. Rzadko też chorują. To duży plus tej rasy. Potrafią być też uparte i krnąbrne. Z nauką i tresurą bywa różnie. Często w takich przypadkach "udają", że mają kłopoty ze słuchem, ale wbrew pozorom przy konsekwentnej pracy z nimi, wiele z nich nagle cudownie odzyskuje ten słuch i potrafi reagować na komendy.
Nie są raczej psy dla osób, które swój wolny czas najchętniej spędzają na kanapie z pilotem od telewizora w ręku. Nie z beaglem te numery. Codzienny godzinny spacerek – to dla nich idealne rozwiązanie. Tak jak i dla właściciela.
Z całą pewnością beagla – tak jak każdego innego psa – można nauczyć posłuszeństwa, karności. Bo miłość do ludzi ma już w genach. Tego nie musimy go uczyć. Pamiętajmy tylko o jednym: jeśli robi słodkie oczy i ma minę nieszczęśliwego, głodnego psa, który żebrze o jedzenie – to raczej łże. Jak to pies.
