Jak tłumaczy Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków oględziny pierwszego zabytku wskazują, że jest to fragment dużej czworościennej siekiery wykonanej z krzemienia świeciechowskiego, posiadającego szaro-brązowawą barwę oraz różnej wielkości białawe kropki i plamki.
Wszystkie powierzchnie siekiery posiadają jedynie niewielkie ślady gładzenia. Zachowana długość siekiery wynosi ok. 11 cm, jej największą grubość zmierzoną przy obuchu można ocenić na 4 cm, natomiast największa szerokość mierzona w miejscu złamania wynosi 6 cm.
Obuch siekiery jest uformowany w czworokąt o wymiarach 3,4 cm x 3 cm, a jej profil jest klinowaty, natomiast przekrój poprzeczny mierzony w miejscu przełamania siekiery posiada kształt prostokąta o wymiarach 6 cm (szerokość) i 3 cm (grubość).
Czytaj także: Odkrył w pluskwy mieszkaniu. To usłyszał od spółdzielni
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Z analizy typologii narzędzi krzemiennych wynika, że jest to najprawdopodobniej wyrób wykonany przez neolityczną ludność ludności kultury pucharów lejkowatych i może być datowany na pierwszą połowę 3 tysiąclecia przed naszą erą, czyli siekiera ta ma obecnie około 5 tysięcy lat - informuje LWKZ.
Drugie znalezisko to w całości zachowany krzemienny grot do oszczepu lub włóczni z wyraźnie zaakcentowanym trzonkiem, który był umieszczany w długim drzewcu tej broni. Grot wykonany został z krzemienia czekoladowego, jak sama nazwa wskazuje, o barwie brązowej.
Jest to narzędzie bifacjalne (jak określają je krzemieniarze), czyli narzędzie z obustronnym retuszem płaskim na obu powierzchniach oraz stromym lub półstromym retuszem krawędzi bocznych, który miał na celu wzmocnienie tych krawędzi.
Analiza typologii tego typu narzędzi krzemiennych i technologii ich wyrobu pozwala stwierdzić, że jest to niewątpliwie narzędzie – broń, wykonana w pierwszej połowie drugiego tysiąclecia przed naszą erą (około 1900-1500 lat. p.n.e.). Grot ten mogła wykonać ludność tzw. kultury mierzanowickiej (ok. 1900-1750 l. p.n.e.) lub kultury trzcinieckiej (ok. 1750-1500 l. p.n.e.), a więc grot przeleżał w ziemi minimum 3,5 tysiąca lat.
Znalezione zabytki archeologiczne zostały przekazane archeologowi z WUOZ Lublin Delegatura w Zamościu, jak również wskazane zostało miejsce ich odkrycia.
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
