Pęknięcie serca
Pęknięcie wolnej ściany serca jest zjawiskiem rzadkim, ale niezwykle poważnym, stanowiącym jedną z potencjalnych komplikacji zawału serca. U 85 proc. osób pojawia się w pierwszym tygodniu po zawale. Po 10 dniach od zawału uznaje się zazwyczaj, że ryzyko pęknięcia minęło.
Podczas zawału serca niedokrwienie doprowadza do uszkodzenia i śmierci komórek mięśnia sercowego, co z kolei osłabia strukturę ściany serca. Jeśli osłabiona ściana serca pęknie, pojawia się bezpośrednie zagrożenie dla życia, a stan pacjenta wymaga natychmiastowej interwencji medycznej.
Czynniki ryzyka
Czynnikami ryzyka pęknięcia wolnej ściany serca są:
- zaawansowany wiek
- nadciśnienie
- płeć (żeńska)
- przednia lokalizacja zawału
- rozległy zawał obejmujący przynajmniej 20 proc. obszaru lewej komory
- brak wcześniejszego przerostu mięśnia lewej komory
- dłuższy czas od wystąpienia objawów podmiotowych do wykonania angioplastyki wieńcowej
- historia choroby niedokrwiennej serca
- przewlekła choroba nerek.
Jak wygląda pęknięcie ściany serca?
Pęknięcie wolnej ściany serca objawia się nagle i dramatycznie. Pacjenci mogą doświadczyć intensywnego bólu w klatce piersiowej, gwałtownego spadku ciśnienia krwi, utraty przytomności i wstrząsu kardiogennego, wynikającego z nagłego spadku zdolności serca do pompowania krwi.
Diagnoza opiera się na podstawie obrazowania medycznego (takiego jak echokardiogram) oraz obserwacji klinicznej.
Ze względu na natychmiastowe zagrożenie życia, leczenie pęknięcia wolnej ściany serca jest zawsze pilne i wymaga interwencji chirurgicznej. Pęknięta ściana serca jest zazwyczaj naprawiana za pomocą operacji kardiochirurgicznej, której celem jest zamknięcie pęknięcia i stabilizacja pacjenta. Jedynie 37 proc. pacjentów z rozpoznaniem pęknięcia przeżywa pierwsze 30 dni.
Wcześniejsze rozpoznanie zawału serca i odpowiednie leczenie - w tym zastosowanie leków przeciwzakrzepowych i procedury angioplastyki - mogą zminimalizować ryzyko pęknięcia.
