Odchody krokodyla
Współczesna kultura nie jest ani na jotę bardziej zaabsorbowana urodą niż 100, 200 czy 2000 lat temu. Kobiety poddawały się różnym dziwnym procedurom podnoszącym ich atrakcyjność odkąd istnieje ród ludzki. Mężczyźni też nie byli zupełnie odporni na modę i chętnie korzystali z niektórych wynalazków stosowanych przez płeć piękną. W tym przeglądzie skupimy się na 10 z nich, występujących od antyku po czasy niemal nam współczesne.
Choć lista produktów pochodzenia zwierzęcego "mających czynić cuda ze skórą" jest długa, to w czołówce tych najbardziej obrzydliwych jest rodzaj kąpieli cenionej wysoko w starożytnym Rzymie i Grecji. Do kąpieli błotnych stosowano odchody krokodyli. Wanny wypełniano mieszanką ziemi i świeżego kału. Zwierzęce ekskrementy służył też za podstawę maseczki odmładzającej. Zwyczaj przetrwał do czasów elżbietańskich. Damy dworu stosowały puder z wyschniętego stolca krokodyli do wybielania swoich twarzy. Papkin kpiący z prośby Klary o krokodyla kompletnie nie rozumiał potrzeb nowoczesnej kobiety.
Maszyna do dołeczków
Urządzenie wynalezione w 1936 roku przez Isabellę Gilbert z Rochester. "The Dimple Machine" składała się z dopasowanej do kształtu twarzy sprężyny z dwoma elementami wbijającymi się w policzki.
Wygląda dość topornie i szczerze mówiąc wątpliwe jest, by działało. Co ciekawe, do dzisiaj można spotkać urządzenia np. rozciągające usta do stałego uśmiechu. Z jakiegoś powodu w wymyślaniu takich gadżetów specjalizują się Japończycy.
Dieta z tasiemca
Połykanie jajek tasiemca i życie z wyniszczającym pasożytem jako metoda odchudzania ma wielowiekową tradycję. Znana w dawnej Japonii technika dotarła do Europy i została dopracowana. Do tego stopnia, że w gazetach pojawiały się reklamy pastylek zawierających "oczyszczone larwy tasiemca".
Po połknięciu pasożyt)
mościł sobie gniazdko w układzie pokarmowym i pochłaniał kalorie. Tasiemiec rósł i tył, a kobieta nie. Niestety, gdy był już tłuściutki i długi, trzeba go było wyciągnąć. Proces do przyjemnych nie należał.
Krępowanie stóp
Zwyczaj krępowania stóp pojawił się w Chinach w epoce dynastii T'ang. Pierwotnie dotyczył tancerek, ale szybko został podchwycony przez szersze kręgi. Dziewczynkom między 4. a 7. rokiem życia łamano wszystkie palce stóp z wyjątkiem palucha, a stopy owijano ściśle materiałem. W ten sposób kości zrastały się krzywo. Najczęściej spotykało to najstarszą córkę w rodzinie. Praktyka miała zwiększać jej szanse na wyjście za mąż, bo regularne, nie skrępowane stopy symbolizowały zdolność do pracy.
Kobieta na zdjęciu to ponad 100-letnia Luo Pu, mieszkanka wioski Liuyi. W tym samym miejscu żyje blisko setka starszych kobiet z ostatniego pokolenia, którym krępowano stopy w ten sposób.
Arszenik i ocet na odchudzanie
Toksyczne pastylki na odchudzanie największą popularnością cieszyły się w XIX wieku. Te "cudowne środki" często zawierały truciznę - strychninę albo arszenik. Uważano, że są skuteczne, bo przyspieszają metabolizm. Choć zawartość szkodliwej substancji w każdej pastylce była niewielka, to ludzie łykali więcej niż przewidziana dawka, licząc na szybsze efekty. Brzmi znajomo, prawda? W konsekwencji trucizna kumulowała się w ich ciałach i powoli prowadziła do grobu.
Mniej trującą, ale dość nieprzyjemną metodę odchudzania upodobał sobie słynny Lord Byron. Jako poeta-celebryta musiał dbać o linię, choćby oznaczało to połykanie octu. Ewentualnie jadł nasiąknięte nim ziemniaki. Chodziło o regularne oczyszczanie ciała. Przy okazji miał potężną biegunkę i wymioty. Wpatrzeni w idola młodzi chłopcy i dziewczyny stosowali octową dietę, czasem wzbogacając ją o ryż. Odwodnieni i przemęczeni osiągali oczekiwany efekt bladego trupa.
Makijaż z ołowiem
Kobiety żyjące w drugiej połowie XVI wieku, epoce zwanej od brytyjskiej królowej elżbietańską, owładnięte były ideą bladej cery. Czasem wystarczył wspomniany puder z odchodów krokodyla, innym razem sięgały po coś autentycznie groźnego. Z antycznych ksiąg wydobyto przepis na wybielający makijaż bazujący na mieszaninie octu z ołowiem. Nanoszony na skórę wywoływał krwawiące rany. Białym proszkiem posypywano nawet włosy. Ołów przenikając do ciała niszczył organy i powoli zabijał.
Przepis na ołowiany makijaż jest faktycznie antyczny, bo choćby w Egipcie stosowały go Nefretete czy później Kleopatra. Dziś czarny sypki proszek do malowania oczu znany jako kohl (arabski) lub kajal (hindi) jest bezpieczny, ale w antyku tak nie było. Pierwszy nietoksyczny środek stworzono dopiero w laboratoriach firmy Rimmel w 1920 roku.
Smalec na włosach
Smalec zamiast żelu i spreju do włosów był stosowany do XIX wieku do formowania peruk. Nie brakowało związanych z tym dramatycznych historii. Sztuczne włosy doczepiane były do prawdziwych nawet na kilka tygodni.
Tłuszcz przyciągał szczury, które często atakowały śpiących ludzi, robiąc sobie w ich perukach siedliska. Na wszelki wypadek kobiety zakładały na głowy klatki.
Promieniotwórcze kosmetyki
Maria Curie-Skłodowska odkrywając w 1898 roku promieniotwórczy rad nie tylko pchnęła do przodu koła zębate nauki, ale wpłynęła na modę. "Magiczny" pierwiastek budził olbrzymie zainteresowanie wśród zwykłych ludzi. Trafił na wskazówki zegarków, zmieszany z farbami rozświetlał galerie sztuki. Niestety przez kilka dekad uważano, że można go z dobrym skutkiem stosować w środkach poprawiających urodę.
W okolicy 1920 roku pojawiła się pierwsza linia kosmetyków z radem. Specyfiki miały stymulować witalność, zwiększać ukrwienie, zmniejszać tkankę tłuszczową, poprawiać wygląd skóry czy zamykać w niej pory. Rad odkryto we Francji i tam właśnie radioaktywne kosmetyki zyskały popularność najszybciej. Dostępne było mleczko oczyszczające, krem do twarzy, puder, róż, szminki i pasta do zębów. Dwie najbardziej znane marki, Tho-Radia i Radior, były skierowane do bogatych elit, bo też koszt stosowania promieniotwórczych pierwiastków był wysoki.
Czarne zęby
Dziś liczą się tylko białe zęby, zapytajcie byle kogo w Hollywood. Ale nie zawsze tak było. Np. w Japonii w erze Meji lakierowanie zębów na czarno było obowiązkiem każdej mężatki. Tylko niezamężne panie miały białe zęby.
Procedura ohaguro polegała na ścieraniu szkliwa skórką granatu, a potem nanoszeniu barwnika z mieszanki żelazowego proszku i orzechów sumaka. Śmierdziało i trwało w nieskończoność, a do tego proces trzeba było powtarzać co trzy dni. Ale czego nie robi się dla ładnego wyglądu. I zdrowych zębów, bo takie lakierowanie zabezpieczało przed próchnicą. Co ciekawe, kobiety z czarnymi zębami nadal można spotkać w różnych miejscach Chin, Wietnamu, Tajwanu, Indii czy Mikronezji.
Mocz Portugalczyków
Niezależnie od tego, czy w danym miejscu i epoce za bardziej estetyczne uważano czarne czy białe zęby, procedury ich czyszczenia były zawsze ważne. Zadbane zęby liczą się równie mocno, co pomalowane usta, oczy czy paznokcie.
Starożytni Rzymianie płukali usta moczem Portugalczyków. Mocz opuszczający ciało jest sterylny. Słusznie uważano, że zawarty w nim amoniak może niszczyć szkodliwe substancje, kryjące się w zakamarkach jamy ustnej. Z jakiegoś powodu akurat mocz Portugalczyków postrzegano jako najbardziej skuteczny i importowano go w słojach. W pewnej chwili sprowadzano go tak dużo, że Neron nałożył na niego cło.
Widziałeś lub słyszałeś coś ciekawego? Poinformuj nas, nakręć film, zrób zdjęcie i wyślij na redakcjao2@grupawp.pl.
