Zaskakujące odkrycie. Badają przeszłość człowieka za pomocą... strusich jaj
Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego opracowali nową technikę datowania pozostałości po homo sapiens. Wykorzystują do tego skorupki strusich jaj.
Struś i jego jajo
Geochronolodzy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley i Berkeley Geochronology Center (BGC) opracowali nową technikę datowania pozostałości po homo sapiens. Jest to tzw. metoda bardziej stabilnego odrzutu - z wykorzystaniem skorupek jaj strusich. Tego typu sposób 10-krotnie rozszerza dokładność i precyzję datowania - aż do około 500 000 lat wstecz.
Dzięki tej metodzie byłej doktorantce Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley Elizabeth Niespolo i geochronologowi Warrenowi Sharpowi udało się dokonać fantastycznego odkrycia. Wykorzystali oni uranowo-torowe datowanie skorup strusich jaj do ustalenia, że "powłoka środkowa" (warstwa ziemi, która zawiera śmieci i nieczystości z gospodarstw domowych - red.) znajdująca się poza Kapsztadem w RPA powstała między 119 900 a 113 100 lat temu.
Teraz, gdy mamy tę technikę, istnieje potencjał, aby odwiedzić ponownie tego typu miejsca i dokładniej określić daty ich powstania, a co ważniejsze, dowiedzieć się, co to nam mówi o plądrowaniu i ludzkich zachowaniach w przeszłości - podkreśla Niespolo.
Nowa, lepsza technika
Do tej pory do określania wieku takich miejsc wykorzystywano argon i popiół wulkaniczny. Ta metoda nie wszędzie się jednak sprawdza, ponieważ nie wszędzie się on znajduje. Natomiast w Afryce, na całym Bliskim Wschodzie i w Azji przed holocenem (najmłodsza, trwająca współcześnie epoka geograficzna - red.) skorupki strusich jaj były powszechne. Niektóre miejsca zawierają nawet ozdoby ze skorupek strusich jaj, wykonane przez wczesnego homo sapiens.
Dodatkowo naukowcy dowiedli, że strusie, nie pobierają i nie magazynują uranu, mimo że w jakiejś części występuje on w większości wód. Tak samo mają m.in. muszle, jednak są one zbudowane z aragonitu (specyficzna odmiana węglanu wapnia - red.), którego struktura nie jest tak stabilna po zakopaniu w glebie, jak kalcytowa forma węglanu wapnia znajdująca się w skorupce jajka. Z tego powodu skorupki jaj lepiej zatrzymują uran.
Uran z kolei jest idealny do datowania, ponieważ rozpada się ze stałą szybkością w czasie do izotopu toru. Tor z kolei można zmierzyć w niewielkich ilościach za pomocą spektrometrii mas. Stosunek izotopu toru do wciąż obecnego w jaju strusim uranu mówi geochronologom, jak długo uran znajduje się w skorupce jaja.
Procedury te pozwalają uniknąć niektórych wcześniejszych ograniczeń techniki. Zapewniają jednak mniej więcej taką samą precyzję jak węgiel-14, ale w 10-krotnie większym zakresie czasu.
