Odnaleziony przez rodzinę poszukiwaczy zabytek wykazuje cechy formalne i stylistyczne, które pozawalają identyfikować go z epoką brązu. Jak podaje dr Dariusz Kopciowski, Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków, odnalezionym przedmiotem jest siekiera z brązu, którą datować można na około pierwszą połowę ostatniego tysiąclecia p.n.e.
Zabytek odkryto za pomocą wykrywacza metali na terenie kompleksu leśnego na gruntach wsi Rozkopaczew w pow. lubartowskim. Okrycia dokonał Pan Adrian Siodłowski wraz z żoną Karoliną - przy czynnym udziale ich syna Jakuba. Zgodnie z warunkami wydanego pozwolenia na poszukiwania, o odkryciu i zabezpieczeniu znaleziska, odkrywcy niezwłocznie powiadomili służby konserwatorskie - przekazał Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków.
Siekiera leżała płytko pod poziomem piaszczystego humusu. W miejscu wydobycia siekiery oraz jego otoczeniu przeprowadzono oględziny konserwatorskie z udziałem odkrywców. Podczas prospekcji terenowej nie natrafiono na inny ruchomy materiał zabytkowy, który łączyć można byłoby ze zgłoszonym znaleziskiem. Ustalono jedynie, że w promieniu kilkuset metrów od wskazanej przez odkrywców lokalizacji nie jest usytuowane żadne dotychczas zaewidencjonowane stanowisko archeologiczne.
Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków podkreśla, że siekiera z Rozkopaczewa to niezwykle rzadki zabytek archeologiczny na tym terenie. Z Lubelszczyzny znane są dotychczas tylko trzy tego typu egzemplarze. Na analogiczny, w formie i w proporcjach bardzo zbliżony egzemplarz siekiery natrafiono w sąsiedniej miejscowości tj. w Radzicu Starym w gminie Ludwin w 2012 r.
Obie siekiery tj. z Rozkopaczewa i Radzica Starego wykonane zostały najprawdopodobniej ze stopu miedzi z cyną. Obie zachowały się w niezwykle dobrym stanie. Jedynie egzemplarz z Radzica Starego posiada niewielkie uszkodzenie w części obuchowej. Powierzchnie siekier pokryte są zielonkawo-szarą patyną. Na powierzchni egzemplarza z Rozkopaczewa widoczne są miejscowe wżery. Zabytki posiadają bardzo zbliżone wymiary i proporcje. Ich cechą wspólną są szerokie, łopatkowe ostrza, trzony masywne z szerokimi dwoma podniesionymi brzegami, tępo kończone obuchy. Na brzegach obu wyrobów dostrzec można wyraźne szwy odlewnicze, co świadczy o ich wytworzeniu w matrycy (glinianej lub woskowej). Na egzemplarzu z Rozkopaczewa widoczne są też ślady dalszej obróbki metalurgicznej poprzez wyklepywania powierzchni ostrza młotkiem w celu poprawy jego gładkości – tłumaczy dr Dariusz Kopciowski.
Wstępna analiza obu zabytków pozwala już teraz identyfikować je z epoką brązu. Broń tego rodzaju, określana w literaturze archeologicznej jako typ Tautušiaų łączona jest z kręgiem kultury wschodniobałtyckiej. Obie siekiery można uznać jako wyroby importowane, pochodzące prawdopodobnie z terenu północno – wschodniej Polski lub Litwy i datować je można na IV lub V okres epoki brązu. Powyższy typ metalowych siekier posiada liczne analogie znalezisk z terenu południowej i wschodniej strefy Morza Bałtyckiego.
