Jej krótkie życie toczyło się wokół wspomnień o zmarłym ojcu, obsesji własnego pochodzenia i chorobliwego pragnienia śmierci.
Swoją przygodę z literaturą Sylvia Plath rozpoczęła będąc jeszcze dzieckiem. W wieku zaledwie 8 lat opublikowała swój pierwszy wiersz, który ukazał się w dziecięcym dziale czasopisma "Boston Herald". Rok później zaczęła prowadzić dziennik, który towarzyszył jej do końca życia. Wydane prawie 20 lat po śmierci autorki, zapiski z lat 1950-1962 uznawane są dziś za jeden z najważniejszych elementów jej twórczości.
Krytycy doceniali jej twórczość poetycką, zaliczaną do nurtu poezji konfesyjnej, która pojawiła się w latach 50. w Stanach Zjednoczonych. Jak każdy konfesjonalista, Sylvia Plath opierała swoją poezję na własnych skrajnych przeżyciach, przeplatając wiersze powracającym motywem depresji, traumy po śmierci ojca, pragnienia samobójstwa.
W 1982 roku Sylvię Plath uhonorowano pośmiertnie Nagrodą Pulitzera za "Poezje zebrane". W tomiku znalazły się również jej najgłośniejsze wiersze, takie jak "Ariel", "Tatuś", "Kobieta Łazarz" i "Kolos". Znaczna część najlepszych utwórów Sylvii Plath powstała w 1962 roku, na kilka miesięcy przed jej śmiercią.