Najczęściej dotyka matek. Pierwszy objaw to ból kciuka
Zespół de Quervaina jest schorzeniem nazywanym "bolącym kciukiem matki". Dotyka matek, opiekunek niemowląt oraz, między innymi, tenisistów. Czym właściwie jest?
Objawy zespołu de Quervaina
Zespół de Quervaina jest ostrym lub przewlekłym zapaleniem w obrębie pochewki ścięgnistej pierwszego, grzbietowego przedziału nadgarstka. Zapalenie pochewek ścięgnistych obejmuje ścięgna mięśnia odwodziciela długiego kciuka i prostownika krótkiego kciuka. Może występować u obu rąk.
Zobacz także: Znak ostrzegawczy. Objaw raka pojawia się na dłoniach
Zwykle zapalenie powoduje ból na zewnątrz nadgarstka, bezpośrednio przy podstawie kciuka. Ból może nasilać się podczas chwytania przedmiotów albo obracania nadgarstka i promieniować do przedramienia lub dłoni; może towarzyszyć mu również obrzęk, słyszalne trzaski podczas ruchów i ograniczenie ruchomości kciuka.
By zdiagnozować zespół de Quervaina, warto wykonać test Muckarda, który polega na połączeniu wszystkich palców i wykonaniu ruchu w kierunku małego palca. Jeżeli ruch sprawi ból, można podejrzewać, że istotnie mamy do czynienia z "bolącym kciukiem matki".
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Bolały ją dłonie. Diagnoza była poważniejsza, niż ktokolwiek się spodziewał
Główny czynnik ryzyka
Chociaż zespół de Quervaina może dotknąć każdego, najczęściej występuje u kobiet między 30. a 50. rokiem życia, a zwłaszcza u świeżo upieczonych mam lub opiekunek niemowląt. Powód jest prozaiczny – częste podnoszenie dziecka obciąża ścięgna kciuka.
Zespół de Quervaina przytrafia się również fryzjerom, muzykom, tenisistom, kajakarzom i innym osobom, które regularnie i często wykonują monotonne wzorce ruchowe kciuka. Zdarza się, że schorzenie współistnieje z zespołem cieśni nadgarstka.
Leczenie zespołu de Quervaina
Zespół de Quervaina jest w pełni wyleczalny.
Zalecane metody leczenia mogą obejmować kilkutygodniowe noszenie stabilizującej ortezy na nadgarstek, stosowanie leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych, masaże oraz fizjoterapię wykorzystującą laseroterapię, fonoforezę, krioterapię, jonoforezę, falę uderzeniową oraz elektrostymulację.
W niektórych przypadkach konieczne są iniekcje sterydowe lub lidokainowe oraz interwencja chirurgiczna.