Mija w ciągu kilku minut, ale uważaj. To wstęp do udaru mózgu
Przemijający atak niedokrwienny (TIA), potocznie nazywany miniudarem, jest stanem, który może być prekursorem pełnoobjawowego udaru mózgu. Jak go rozpoznać?
TIA może pojawić się tuż przed pełnoobjawowym udarem
Objawy przemijającego ataku niedokrwiennego (TIA)
Objawy TIA są podobne do tych, które występują przy udarze. Mogą obejmować zaburzenia mowy, osłabienie i drętwienie kończyn, a także inne symptomy — takie jak utrata równowagi lub zaburzenia widzenia.
Różnica między pełnoobjawowym udarem, a TIA polega na tym, że objawy TIA są przejściowe i znikają w krótkim czasie (od kilku minut do 24 godzin), nie pozostawiając trwałego uszkodzenia mózgu na badaniach obrazowych. Miniudar jest jednak poważnym sygnałem ostrzegawczym, który zwiększa ryzyko wystąpienia pełnoobjawowego udaru.
W przypadku wystąpienia wyżej wymienionych objawów konieczne jest natychmiastowe wezwanie karetki pogotowia ratunkowego.
Ryzyko wystąpienia pełnoobjawowego udaru po TIA
W Polsce rocznie odnotowuje się około 60-70 tysięcy udarów mózgu. Badania naukowe wskazują, że nawet 23 proc. pacjentów z udarem mózgu doświadczyło TIA przed wystąpieniem pełnoobjawowego udaru.
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Ciche oznaki udaru mózgu
Co ciekawe, istnieje w medycynie skala ABCD2, która pomaga ocenić ryzyko wystąpienia udaru po epizodzie TIA. Skala ta uwzględnia wiek pacjenta, ciśnienie tętnicze, występowanie jednostronnych objawów ruchowych, afazję, czas trwania objawów oraz współistnienie cukrzycy. Im większa liczba punktów (maksymalnie 8), tym ryzyko wystąpienia udaru jest większe.
Jak zapobiegać TIA?
Przemijający atak niedokrwienny może być spowodowany przez szereg czynników: od nadciśnienia tętniczego, poprzez cukrzycę, hiperlipidemię, palenie tytoniu i nadużywanie alkoholu, aż po czynniki genetyczne. Ryzyko TIA wzrasta z wiekiem oraz współwystępowaniem migotania przedsionków.
Zobacz także: Gdy się pojawi, dzwoń po pogotowie. Masz tylko 6 godzin
Aby ograniczyć ryzyko wystąpienia TIA, konieczne jest wprowadzenie zmian w stylu życia. Kluczowe znaczenie ma ograniczenie spożycia soli i tłuszczów nasyconych w codziennej diecie, regularne uprawianie aktywności fizycznej, utrzymanie prawidłowej masy ciała oraz unikanie palenia tytoniu i nadmiernego spożycia alkoholu.
W przypadku osób borykających się z migotaniem przedsionków konieczne może być zapobiegawcze wdrożenie leków przeciwzakrzepowych.
