Maryla Rodowicz to prawdziwa królowa polskiej sceny muzycznej. Jej kariera na estradzie sięga początku lat 60. Choć czas biegnie nieubłaganie, to Rodowicz nadal nie mówi "pas" i ochoczo koncertuje.
Miasto Zielona Góra uznało, że Rodowicz zasłużyła na specjalne wyróżnienie. Postanowiono ją uhonorować poprzez stworzenie muralu z jej podobizną. Wokalistka stwierdziła, że nie może przejść obok tego obojętnie.
Uszczęśliwiło mnie miasto Zielona Góra decyzją zrobienia muralu z moją podobizną. Zielona Góra to miasto bliskie mojemu sercu, to miejsce moich narodzin - napisała Rodowicz na Facebooku.
Następnie zdradziła, w jakich okolicznościach opuściła to miasto. "Niestety wyjechałam z Zielonej w wieku trzech lat, ponieważ NKWD (czyli radzieckie służby) aresztowały mojego ojca, opieczętowały dom i skazały moją rodzinę na wieczną tułaczkę" - przekazała.
Jej rodzina długo się tułała. Przez pewien okres Maryla Rodowicz mieszkała u babci pod Włocławkiem. Kobieta nie miała zbyt dobrych warunków do życia...
Zapamiętałam stojący na ulicy czołg w drodze do przedszkolaka, potem jazdę pociągiem (chyba przez Wrocław) i oglądane zrujnowane domy… To było tak silne przeżycie, że przez całe dzieciństwo bawiliśmy się na podwórkach w wojnę. Nie mieliśmy gdzie mieszkać, pamiętam jakiś letni dom w lesie pod Włocławkiem, chyba w Michelinie, zimno, bez ogrzewania, babcia, która grzała wodę w wielkim garze do kąpania… A potem wieczne przeprowadzki, palenie w piecach, mycie się w miskach. Tak wyglądało moje dzieciństwo po wyjeździe z Zielonej Góry - zrelacjonowała Rodowicz.
Maryla Rodowicz wystosowała prośbę
Rodowicz zwróciła się z prośbą do fanów. "Mam prośbę, może ktoś zna kogoś, kto pamięta moją rodzinę, znajomych rodziny" - napisała, prosząc o ewentualny kontakt. Później nawiązała jeszcze do wysiedleń Polaków na tzw. Ziemie Odzyskane.
Pierwsze lata po wojnie, 1945-1948 były w Zielonej Górze pionierskie. Moja mama mi opowiadała jak wyglądało życie tuż po przyjeździe z Wilna. W mieście ukrywali się jeszcze Niemcy, pierwsi Polacy przybyli do Zielonej, to była garstka, licząca kilkaset osób. Do tej pory nie mogę sobie wyobrazić, jak można było przetrwać podróż z Wilna w bydlęcym wagonie, bez jedzenia, bez wody. Podróż trwała kilka tygodni, Koszmar - podsumowała.
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
