Jeszcze 14 lat temu Jolanta Golianek zajmowała się logopedią medyczną. Wypadek, jakiemu uległa podczas dokładania drewna do rozpalonego kominka, wszystko zmienił.
Miałam oparzone 30 proc. powierzchni ciała: głowę, szyję, ucho, całą klatkę piersiową, prawą dłoń i nogi - wspomina kobieta.
Pojawiły się też problemy z mową, które sprawiły, że kobieta nie mogła już wykonywać swojej dotychczasowej pracy. Do tego zaczęła odczuwać odrzucenie ze strony otoczenia - wytykano ją palcami, znajomi zaczęli jej unikać. To wszystko sprawiło, że podjęła decyzję o przebranżowieniu się.
Zauważyła, że w Polsce nie ma fachowców, którzy pomagają osobom po traumach oparzeniowych. Postanowiła więc sama zostać kimś takim. Założyła Fundację Poparzeni.
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Historia Kamilka zostanie z nią na zawsze
Jolanta Golianek od samego początku śledziła doniesienia o sytuacji Kamilka.
Mam różnych pacjentów, dorosłych i dzieci, ale tego chłopca zapamiętam do końca życia. Czuję ten ból osobiście, wiem, jak bardzo cierpiał, leżąc oparzony w domu przez kilka dni. Ten ból powstał w wyniku świadomego skrzywdzenia - powiedziała.
Dodała też, że jej zdaniem nie może być mowy o tym, że nikt nie słyszał cierpienia chłopca w małym mieszkaniu. Za każdym razem, kiedy odwiedzała w domach swoich pacjentów, ich bliscy mówili, że słyszą ich ból.
Czytaj także: Wuj skatowanego Kamilka: Cały dzień byłem w pracy
Jednak niewykluczone, że chłopiec po prostu nie miał na to sił. Z bólu mógł tracić przytomność, starać się przesypiać ten stan czy zachowywać się jak najciszej.
Dla dziecka rodzice, nie ważne, co będą z nim robić, są najważniejszymi osobami na świecie. Może sobie tłumaczył, że jeżeli będzie siedział cicho, to nadejdzie pomoc. Podświadomie wiedział, że nie może nic zrobić, bo wcześniej uciekał z domu, szukał pomocy na zewnątrz i jej nie dostał. Dlatego w pewnym sensie przyzwyczaił się do bólu, który znosił w ciszy - skomentowała psychotraumatolog.
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
